Paul Brilman leerde pas goed koken toen hij met pensioen was. Hij was jurist, dus ook achter het fornuis volgde hij recepten tot op de letter. Daarnaast liet jazzliefhebber Brilman liet zich alsnog inwijden in de klassieke muziek. Maar bovenal hield de Tweede Wereldoorlog hem bezig, een levenslange fascinatie. Tegen het eind van zijn leven stelde hij zich tot taak Loe de Jongs twaalfdelige geschiedenis van de Duitse bezetting uit te lezen. Zijn beroep was het opsporen van oorlogsmisdadigers geweest.

Als verlegen jongetje groeide Paul Brilman op in de buurt van de Amsterdamse Euterpestraat – later genoemd naar verzetsheld Gerrit van der Veen – waar de Sicherheitsdienst verzetsmensen in een schoolgebouw martelde en vanwaar uit Joodse ingezetenen op transport werden gesteld naar Westerbork, hun dood tegemoet. Zijn vader, huisarts en later radioloog in het Emma Kinderziekenhuis, gaf medische hulp aan ondergedoken Joodse families.

Diepe indruk op de tweejarige Paul maakte de mislukte Engelse luchtaanval in november 1944 op de Euterpestraat. Bij het tien minuten durende bombardement vielen vijftig burgerdoden, maar het nazi-bolwerk bleef overeind. Paul Brilman doorliep het naburige Vossiusgymnasium, speelde met klasgenoot Rogier van Otterloo als drummer in een jazzcombo en studeerde rechten aan de UvA. Vanaf 1982 was hij als officier van justitie belast met opsporing van oorlogsmisdadigers, dertig jaar nadat de regering besloot om de Bijzondere Rechtbanken af te schaffen, met als argument dat het wel klaar was met die oorlog; alle energie kon maar beter worden gestoken in de wederopbouw van na-oorlogs Nederland.

Tijdens deze windstilte hadden Nederlandse oorlogsmisdadigers tijd genoeg gehad om naar Duitsland uit te wijken. Probleem voor Brilman: ze konden niet worden uitgeleverd als ze inmiddels de Duitse nationaliteit hadden verworven. Bovendien waren veel feiten al verjaard.